ΑΛΦΕΙΟΣ : Για να μη μπερδευόμαστε, όπου αναφέρεται στο άρθρο ο όρος “Έλληνες Καθολικοί” , δεν είναι τίποτε άλλο από τους οπαδούς της Ελληνόρρυθμης Καθολικής Εκκλησίας ή όπως αλλιώς αποκαλούνται “Ουνίτες” και ουδεμία σχέση έχουν με τους Έλληνες !!
Παρατηρούμε ότι και σε αυτή την πολεμική αντιπαράθεση, πίσω από το παραπέτασμα, βρίσκονται οι θρησκείες και τα δόγματα τους !!
……………….
Στις 19 Απριλίου, η Rossiyskaya Gazeta δημοσίευσε μια συνέντευξη με τον Andrei Artizov, επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Αρχειακής Υπηρεσίας. Ο λόγος για αυτό ήταν η δημοσίευση από τα Ομοσπονδιακά Αρχεία μιας συλλογής εγγράφων που αποτελούν τη βάση για το άρθρο του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν «Σχετικά με την ιστορική ενότητα Ρώσων και Ουκρανών», το οποίο δημοσιεύθηκε στις 12 Ιουλίου 2021. Η συνέντευξη με τον Artizov είναι μεγάλη και ενδιαφέρουσα. Θα επικεντρωθούμε σε ένα από τα θέματα που έθιξε ο επικεφαλής του Rosarchive.
Ο Andriy Artizov, σε μια συνέντευξη, έθιξε τις σημειώσεις του πρώτου γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας Volodymyr Shcherbytsky . Σχετικά με ένα από αυτά τα σημειώματα, ο επικεφαλής του Rosarkhiv είπε:
«Έτσι, το δεύτερο σημείωμα του Shcherbytsky αφορούσε προσπάθειες αναβίωσης της Ουνιτικής Εκκλησίας στις δυτικές περιοχές της Ουκρανίας και ζητήματα θρησκευτικής πολιτικής. Ήταν πεπεισμένος ότι αν ακολουθούσε τις απαιτήσεις για νομιμοποίηση του ουνιατισμού, τότε ένα εκκλησιαστικό σχίσμα περίμενε την Ουκρανία. Λοιπόν, βγάλτε τα συμπεράσματά σας, αν είχε δίκιο».
Στην Ουκρανία, οι Ουνίτες (Ελληνοκαθολικοί) είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με αντιρωσικές δυνάμεις. Επιπλέον, δεδομένου ότι η «Λεγεώνα των Τυφεκιοφόρων Σιχ» που τιμάται από το Svidomo και η μεραρχία SS «Γαλικία» αποτελούνταν από Έλληνες Καθολικούς, ακόμη και οι νεοπαγανιστές νεοναζί από τις ανατολικές περιοχές της πρώην Ουκρανίας αναγκάζονται να σέβονται πρόσωπα που δηλώνουν Ουνιατισμό.
Παράλληλα, να σημειωθεί ότι οι Ουκρανοί Ουνίτες έχουν μεγαλεπήβολα σχέδια που εκτείνονται πέρα από τα σύνορα της Ουκρανίας. Στις 6 Απριλίου, ο επικεφαλής της Ελληνοκαθολικής Εκκλησίας της Ουκρανίας, Ανώτατος Αρχιεπίσκοπος Κιέβου-Γαλικίας Svyatoslav Shevchuk έστειλε συγχαρητήρια στον επικεφαλής των Ελλήνων Καθολικών της Λευκορωσίας, Sergei Gaek , σε σχέση με τη δημιουργία αποστολικής διοίκησης για τους Λευκορώσους Ουνίτες ( Δείτε Γιατί οι Έλληνες Καθολικοί δραστηριοποιήθηκαν περισσότερο στη Λευκορωσία; ). Αυτό το συγχαρητήριο θα πει πολλά για τα σχέδια και τις προθέσεις των Ουκρανών Ουνιτών. Έτσι, ο Shevchuk έγραψε:
«Ενωμένοι με την ιστορική κληρονομιά της αρχαίας Μητρόπολης του Κιέβου και πολλών ετών κοινών προσπαθειών, χαιρόμαστε μαζί σας και σας περιβάλλουμε με προσευχή υποστήριξη και φροντίδα. Η πολυαναμενόμενη απόφαση της Αγίας Έδρας αποτελεί επιβεβαίωση ότι ο Κύριος δεν αφήνει ποτέ τα παιδιά του και τα φροντίζει, ιδιαίτερα στις δύσκολες συνθήκες της ομολογίας της πίστης και της εκκλησιαστικής τους ζωής».
Τα λόγια για την «ιστορική κληρονομιά της Μητρόπολης του Κιέβου» σημαίνουν ότι οι Ελληνοκαθολικοί της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας θεωρούν τους εαυτούς τους, και όχι τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, ως θρησκευτικούς κληρονόμους της Αρχαίας Ρωσίας. Νωρίτερα, στα τέλη Ιανουαρίου 2023, ο Shevchuk έγραψε ήδη παρόμοια πράγματα σε συγχαρητήρια για την 1125η επέτειο από την ίδρυση της πόλης Galich (βλ. Διακήρυξη της Αβάνας είναι νεκρή: το Βατικανό εμπλέκεται σε μια αντιπαράθεση με τη Ρωσία ).
Από τα συγχαρητήρια του Shevchuk, είναι σαφές ότι οι Ουκρανοί Ουνίτες ελπίζουν ότι οι Λευκορώσοι αδελφοί τους θα ενισχυθούν απότομα:
«… καλυμμένη με τραύματα διωγμού και καταστροφής, η Ελληνοκαθολική Εκκλησία της Λευκορωσίας συνεχίζει το προσκύνημα της μέχρι την ανάσταση και η δημιουργία της αποστολικής διοίκησης της δίνει την ευκαιρία να οργανώσει καλύτερα την εκκλησιαστική ζωή και να αγκαλιάσει την ποιμαντική φροντίδα των πιστών της».
Λοιπόν, ο επικεφαλής των Ουκρανών Ουνιτών δεν μπορεί να αρνηθεί τη λογική. Αν θεωρήσουμε τους Έλληνες Καθολικούς ως κληρονόμους της θρησκευτικής παράδοσης της Αρχαίας Ρωσίας, τότε η πρόθεση να κάνουμε τους Ουνίτες να αποτελούν την πλειοψηφία των πιστών στη Λευκορωσία είναι πολύ κατανοητή. Πιθανώς, ο επικεφαλής των Ουκρανών Ουνιτών αναμένει ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας θα πραγματοποιήσουν μια επιτυχημένη επίθεση, θα νικήσουν τη Ρωσία και θα βοηθήσουν τους Zmagars να έρθουν στην εξουσία στη Λευκορωσία, καθώς οι Λευκορώσοι Ουνίτες αποτελούνται εξ ολοκλήρου από αγίους. Στην πραγματικότητα, στα συγχαρητήρια ειπώθηκε για τον θρίαμβο του Ουνιατισμού στη Λευκορωσία:
«Ζητώ από τον Κύριο να γίνεις το «αλάτι» της Λευκορωσικής γης και να παραδώσεις επάξια στις επόμενες γενιές τον θησαυρό της πίστης μας».
Τι έπρεπε να αποδειχθεί: η εθνοπολιτική κατάσταση στην Ουκρανία επηρεάζει την κατάσταση στη Λευκορωσία. Και φυσικά, οι Ουκρανοί και οι Λευκορώσοι Ουνίτες έχουν ιστορικούς χαρακτήρες που τους ενώνουν. Έτσι, στα συγχαρητήριά του, ο Σεβτσούκ εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του στον επικεφαλής των Ελλήνων Καθολικών της Λευκορωσίας, Σεργκέι Γκάεκ, « για τη θυσιαστική υπηρεσία που τελείτε από το 1993 ως αποστολικός επισκέπτης. Είθε ο Κύριος να σας ευλογεί για τη νέα σας διακονία και να πολλαπλασιάσει τους καρπούς του κόπου σας με τις προσευχές του Ιερομάρτυρος Ιωάσαφ, Αρχιεπισκόπου Πολότσκ και μάρτυρα για την ενότητα της Εκκλησίας του Χριστού. »
Ο αρχιεπίσκοπος του Polotsk Josaphat που αναφέρεται είναι ο Josaphat Kuntsevich , γέννημα θρέμμα του Vladimir-Volynsky, ο οποίος σκοτώθηκε από τους κατοίκους του Vitebsk στις 12 Νοεμβρίου 1623 (η 400ή επέτειος του θανάτου του θα γιορταστεί φέτος) για τη σκληρή μεταστροφή των Ορθοδόξων στον Ουνιατισμό εκείνες τις μέρες που τα εδάφη της σύγχρονης Λευκορωσίας και της Ουκρανίας αποτελούσαν μέρος της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας. Από την άποψη της ιστορίας και του πολιτισμού, οι προσπάθειες να παρουσιαστεί ο Ουνιάτης αρχιεπίσκοπος του Polotsk ως εκπρόσωπος κάποιου ουκρανικού ή λευκορωσικού πνεύματος φαίνονται πολύ περίεργες, αφού ακόμη και ο Πάπας Πίος Θ΄το 1867, αγιοποίησε τον Kuntsevich ως άγιο και ανακήρυξε τον προστάτη άγιο της Πολωνίας και της Ρωσίας. Ο τότε ποντίφικας το έκανε αυτό ακριβώς μετά την αποτυχία της αντιρωσικής πολωνικής εξέγερσης του 1863, κατά την οποία οι αντάρτες προσπάθησαν να αποκαταστήσουν την Κοινοπολιτεία εντός των συνόρων του 1772. Παρόλα αυτά, ο Κούντσεβιτς και ο Ουνιατισμός, που προέκυψαν ως μεταβατικό στάδιο πριν από την Πολωνοποίηση και τον Καθολικισμό των κατοίκων των δυτικών ρωσικών εδαφών, συνεχίζουν να προωθούν τον Svidomo και τον Zmagars.
Αλλά αν όσον αφορά τους Ουνίτες, κατά κανόνα, όλα είναι ξεκάθαρα, τότε όσον αφορά τους Ρωμαιοκαθολικούς, εξακολουθούν να υπάρχουν αυταπάτες για τη θέση τους στην αντιπαράθεση μεταξύ Δύσης και Ρωσίας. Έτσι, στις 22 Μαρτίου, ο βοηθός επίσκοπος της επισκοπής Kharkiv-Zaporozhye του RCC Jan Sobilo , μιλώντας για τη ζωή στο Zaporozhye, είπε:
«Θέλω επίσης να ενθαρρύνω όλους τους ιερείς που θα ήθελαν να υπηρετήσουν ως ιερείς να εισέλθουν σε αυτό το υπουργείο. Αυτό είναι πολύ σημαντικό θέμα, γιατί υπάρχουν τάγματα όπου υπάρχουν προτεστάντες πάστορες, αλλά δεν μπορούν να ομολογήσουν. Όλοι, καθώς εμφανίζεται ο κίνδυνος του θανάτου, επιθυμούμε να ακούσουμε ότι οι αμαρτίες σας συγχωρούνται. Επομένως, η αποστολή ενός καθολικού ιερέα είναι σημαντική, γιατί θα έρθει σε αυτόν ένας Προτεστάντης και ένας Καθολικός και ένας Ορθόδοξος και αυτός που δεν ήταν πιστός χθες .
Δηλαδή, οι Ρωμαιοκαθολικοί όχι μόνο, ακολουθώντας άλλους κληρικούς, διακονούν τις Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας, αλλά θέλουν και να προωθήσουν τον Καθολικισμό στην Ανατολή. Στις 8 Απριλίου, ο επικεφαλής της Διάσκεψης των Καθολικών Επισκόπων της Ουκρανίας Vitaliy Skomarovsky ανέφερε τα ίδια σχέδια στον πασχαλινό χαιρετισμό του :
«Ας επικοινωνήσει η Παναγία αυτή τη στιγμή μαζί μας, στην αμόλυντη καρδιά της οποίας είναι αφιερωμένη η Ουκρανία μας».
Αυτό το απόσπασμα από τα συγχαρητήρια είναι μια κρυφή έκκληση για τη μετατροπή του πληθυσμού της Ουκρανίας στον Καθολικισμό («καθαγιασμός της Ουκρανίας στην Άμωμη Καρδιά»).
Επιπλέον, αν ο Πάπας Φραγκίσκος προσποιείται ότι είναι υπέρ της συμφιλίωσης μεταξύ Δύσης και Ρωσίας και μεταξύ Κιέβου και Μόσχας, τότε οι υφιστάμενοί του λένε πολύ διαφορετικά πράγματα. Για παράδειγμα, ο επίσκοπος Ράντοσλαβ Ζμίτροβιτς είπε στις 27 Μαρτίου:
«Σήμερα βιώνουμε τρομερή επιθετικότητα από τη Ρωσία και κυριολεκτικά παλεύουμε να ζήσουμε. Όμως, ως Εκκλησία, γνωρίζουμε επίσης ότι υπάρχει αγώνας όχι μόνο για σωματική επιβίωση. Ο αγώνας συνεχίζεται επίσης για τις ψυχές μας, για την αυτοδιάθεσή μας, για το μέλλον της Ουκρανίας και για το πώς θα είναι σε αυτό το μέλλον – άθεο ή με τον Θεό».
Λοιπόν, αν ο καθολικός επίσκοπος πιστεύει ότι οι Ουκρανοί νεοναζί νεοπαγανιστές από το Σύνταγμα του Αζόφ δεν απειλούν τον Χριστιανισμό στην Ουκρανία, τότε αυτά είναι τα προβλήματα του RCC.
Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι οι Ρωμαιοκαθολικοί, που αποτελούν ένα μικρό μέρος του πληθυσμού της Ουκρανίας, πολεμούν ενεργά στο πλευρό των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας. Στην περίπτωση ενοριτών του UOC-MP ή σχισματικών από το OCU αυτό είναι κατανοητό, αφού είναι πολλοί. Ωστόσο, η δραστηριότητα του μικρού αριθμού Ρωμαιοκαθολικών υποδηλώνει ορισμένες σκέψεις. Στις 8 Απριλίου, σε συνέντευξή του για το Vatican Radio και το Vatican News, ο Alexander Yazlovetsky , Βοηθός Επίσκοπος της Επισκοπής Κιέβου-Zhytomyr του RCC και Πρόεδρος της Caritas-Spes Ukraine, δήλωσε:
«… γίνονται πολλές κηδείες, ακόμα και σήμερα περπάτησα από την αυλή του τμήματός μας, και ήταν γεμάτη αυτοκίνητα, έχει πολύ κόσμο μέσα, γιατί έθαψαν έναν στρατιωτικό, τον ενορίτη μας εδώ, στο κέντρο του Κιέβου…”
Δηλαδή, η κρεατομηχανή Bakhmut και άλλοι ιδιαίτερα επικίνδυνοι τομείς του μετώπου κουρεύονται επίσης από τους Καθολικούς του Κιέβου, οι οποίοι, ακολουθώντας άλλους Svidomo, δεν πρόκειται να τα βάλουν με τη Ρωσία.
Ωστόσο, πιο σημαντική για εμάς είναι τα νέα της 28ης Μαρτίου σχετικά με αποσπάσματα από την έκθεση «Σχέσεις Εκκλησίας και Κράτους και Οικουμενικές Προκλήσεις» του Καρδινάλιου Κουρτ Κοχ , που διαβάστηκε στο συμπόσιο «Θρησκευτική πίστη των λαών της Βαλτικής». Έτσι, αναφερόμενος στη συμφωνία ως μορφή σχέσεων μεταξύ Εκκλησίας και κράτους, ο καρδινάλιος την επέκρινε έμμεσα, επισημαίνοντας την « προβληματική στάση του Ορθοδόξου Ρώσου Πατριάρχη Κύριλλου στον πόλεμο του Πούτιν στην Ουκρανία, αλλά και των Ορθοδόξων οπαδών του στην Ουκρανία και στην ορισμένες χώρες της Βαλτικής“. Μάλιστα, ο καρδινάλιος Κοχ έδωσε το πράσινο φως στις αρχές της Ουκρανίας και των χωρών της Βαλτικής να διώξουν τους πιστούς της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Στη συνέχεια, ο εκπρόσωπος της Ρωμαϊκής Κουρίας τσίμπησε το ROC, επικαλούμενος τον διευθυντή του Ινστιτούτου Οικουμενικών Σπουδών Paderborn, Johannes Eldemann , ο οποίος εξέδωσε μια «ετυμηγορία» για τις σχέσεις μεταξύ Εκκλησίας και κράτους σε σχέση με τη ρωσο-ουκρανική σύγκρουση:
«Αυτό το «βυζαντινό» μοντέλο συμφωνίας μεταξύ του κράτους και της Εκκλησίας έχει τόσο απαξιωθεί από τη συμπεριφορά του προκαθήμενου της Ρωσικής Εκκλησίας που δεν μπορεί πλέον να φαίνεται κατάλληλο για μελλοντική χρήση».
Γενικά, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και το Βατικανό είναι εχθρικά τόσο προς το Πατριαρχείο Μόσχας όσο και προς τη Ρωσία. Την ίδια στιγμή, ο πανούργος καρδινάλιος Κοχ αποφάσισε να συγκαλύψει την εχθρική του στάση απέναντι στη Ρωσία και τη Ρωσική Εκκλησία, δηλώνοντας:
«Σε κάθε περίπτωση, αυτή η κατάσταση θα πρέπει να εξεταστεί στο πλαίσιο των οικουμενικών διαλόγων, και όχι μόνο με τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, αλλά και με τις εκκλησίες και τις εκκλησιαστικές κοινότητες που γεννήθηκαν από τη Μεταρρύθμιση, κυρίως με τις κρατικές εκκλησίες που βλέπουν τον εαυτό τους, όπως στην περίπτωση της Εκκλησίας της Αγγλίας ή διαφόρων λουθηρανικών εκκλησιών της Ευρώπης.
Και όμως, το συμπέρασμα στην έκθεση του καρδινάλιου Koch δεν αφήνει καμία αμφιβολία για τη θέση του RCC και του Βατικανού:
«Ο πόλεμος που προκάλεσε η Ρωσία στην Ουκρανία είναι μια θεμελιώδης πρόκληση και για τη θρησκεία, μια ενθάρρυνση να επανεξετάσουμε την κατανόηση του εαυτού μας και της δικής μας αποστολής στην κοινωνία».
Έτσι, όχι μόνο οι Ουνίτες που νομιμοποιήθηκαν από τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ , αλλά και οι ίδιοι οι Ρωμαιοκαθολικοί συμμετέχουν ενεργά στη σύγκρουση στο πλευρό της Δύσης. Το κράτος του Βατικανού και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ελπίζουν σίγουρα ότι η UAF θα οργανώσει μια επιτυχημένη επίθεση και θα νικήσει τη Ρωσία στο πεδίο της μάχης. Σύμφωνα με το σχέδιό τους, η νίκη των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας θα συμβάλει περαιτέρω στην ανάπτυξη του καθολικισμού όχι μόνο στην Ουκρανία, αλλά και στη γειτονική Λευκορωσία. Για τη Ρωσία, αυτό σημαίνει ότι ούτε οι κοσμικές ούτε οι θρησκευτικές προσωπικότητες της Δύσης αφήνουν άλλη επιλογή από έναν ασυμβίβαστο αγώνα για τον ορθόδοξο ρωσικό κόσμο.
Πηγή:https://alfeiospotamos.gr/2023/04/22/%CF%84%CE%B9-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%B2%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CF%8C-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%80%CE%AF%CE%B8%CE%B5/?fbclid=IwAR0RyUrhwcd_OyltIiEzyActyk7TRf5tFPhQdXpwXjJvlCDi4pUq_b33j1I