Όλα αυτά φυσικά έγιναν με αδιαφάνεια, αδιαφορία στο τι θέλει ο λαός, και φυσικά με τη σφραγίδα του νόμου και τον βούρδουλα των Ευρωπαίων. Νόμοι μνημονιακοί κατά κύριο λόγο που ποτέ δεν καταργήθηκαν. Αλήθεια όμως, η στάση της Ευρώπης στα πλαίσια της εξυγίανσης ποια ήταν; Γιατί με αυτή την προοπτική μας επέβαλλαν ό,τι μας επέβαλλαν. Ήταν η αναμενόμενη; Αυτή της αλληλεγγύης που μας τσαμπουνάνε; Ή αυτή του δικαστικού επιμελητή, που μπαίνει να κατάσχει σπίτια και δεν τον ενδιαφέρει τίποτα άλλο πέρα από το να κάνει τη δουλεία του; Όπως μάθαμε από τον πρώην Υπ. Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη, μάλλον ήταν το δεύτερο. Και αυτό αποδεικνύεται από τη στάση τους σε περιπτώσεις όπως η Ελλάδα. Ήρθαν για να μας πάρουν το ΣΠΙΤΙ. Σπίτι λέγοντας, την Ελλάδα φυσικά. Διότι αν μας πάρουν την Ελλάδα; Για ποια σπίτια να μιλάμε;
Μα πώς αγαπητοί συμπολίτες μας, βγήκαμε από την ευρωπαϊκή επιτήρηση των μνημονίων; Μήπως δεν ήταν κάποιος ψηφισμένος νόμος του ελληνικού κοινοβουλίου; ΉΤΑΝ! (τρόπος του λέγειν) Οπότε βάσει των δικών μας (τους) κανονισμών, για να μην υφίσταται κάποιος νόμος, θα πρέπει, είτε να καταργηθεί με κάποιον άλλον νόμο, ή να τροποποιηθεί με κάποιον άλλον νόμο. Κάτι άλλο δεν ορίζεται. Εμείς όμως βγήκαμε από τα μνημόνια και την ευρωπαϊκή επιτήρηση. Το είπαν τα κανάλια εξάλλου. Τι άλλο θέλετε; Θέλετε και ΝΟΜΟ; Και κάπως έτσι, συμβαίνουν αυτά τα τραγικά γεγονότα, με την έλλειψη προσωπικού, τις ιδιωτικοποιήσεις που ποτέ δεν έλεγξε καμία κεντρική κυβέρνηση. Ποιος νοιάζεται τελικά; Θεωρείτε πως οι κυβερνήσεις που τους ενδιαφέρει πώς θα διαχειριστούν το υποτιθέμενο χρέος, ώστε να βάλουν και κάτι τις στις τσέπες, νοιάζονται; Μήπως να αναθεωρήσουν κάποιοι;
Να περιμένουμε και άλλα; ΕΡΧΟΝΤΑΙ!!!
Με αυτές τις συνθήκες και με όλα τα παραπάνω, οι τραγωδίες είναι αναμενόμενες. Όταν το κράτος δεν ενδιαφέρεται, ο πολίτης αδιαφορεί, αυτά συμβαίνουν. Μας έκαναν να φοβόμαστε να μπούμε σε τρένο μήπως και έρχεται κάποιο στην ίδια λωρίδα. Να φοβόμαστε να μπούμε σε αστικό, μη μας πέσει η οροφή στο κεφάλι. Να φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε με χιόνια, μην εγκλωβιστούμε σε κάποια εθνική κ.ο.κ. Τραγωδίες στις οποίες ποτέ δε θα αποδοθούν οι πραγματικές ευθύνες, μιας και υπάρχει δόλος. Και όταν υπάρχει δόλος, ειδικά από τις κυβερνήσεις, ο έλεγχος δεν είναι αυτός που θα έπρεπε να είναι. Και αυτό επειδή αυτός που ελέγχει, έχει και την ευθύνη για ό,τι συνέβη. Οπότε, για να ανακεφαλαιώσουμε. Από τον πρώτο νόμο των μνημονίων μέχρι και σήμερα, έχουν ιδιωτικοποιήσει νευραλγικές δομές για την εύρυθμη λειτουργία του κράτους. Οι νόμοι έχουν παραμείνει, και τα μνημόνια δεν έχουν φύγει. Η Ευρωπαϊκή ένωση, δεν είναι αυτή που μας έλεγαν -της αλληλεγγύης- και εμείς σαν πολίτες, έχουμε αδιαφορήσει πλήρως. Με αποτέλεσμα να ζούμε τραγικά γεγονότα, με θύματα αθώους συμπολίτες μας.
Για να σταματήσουν αυτές οι τραγωδίες, δεν αρκούν οι απεργίες, οι διαδηλώσεις και πορείες με χημικά κοκτέιλ. Αυτό που χρειάζεται είναι η ενέργεια μας. Η ενεργοποίηση μας ως πολίτες σε κάθε γειτονιά. Με σκοπό να ενημερώσουμε και τον διπλανό μας, πως αυτό που φταίει είναι η αδιαφορία μας. Πως υπάρχει λύση και δεν είναι οικονομικό το πρόβλημα. Είναι πρωτίστως ηθικό. Εξαφανίστηκαν από τη ζωή μας, αξίες και αρχές που μας διέπουν από την απαρχή του κόσμου.
