Οι μικροί μαθητές παρατηρούσαν τους ανθρώπους, όταν ο δάσκαλός τους ρώτησε: -« Τί νομίζετε πως ψάχνουν οι άνθρωποι;»
-«Χαρά…» είπε ένας μικρός μαθητής…« Οι άνθρωποι δεν είναι πλέον χαρούμενοι, είναι θλιμμένοι, κενοί και…παγωμένοι. Όμως,δάσκαλε, τη χαρά την αναζητούν με λάθος τρόπους.
Να , κοιτάξτε….Τώρα που γιορτάζουν την αλλαγή του έτους τους, ετοιμάζουν γιορταστικά τραπέζια , με ένα σωρό φαγητά και γλυκά….Αγόρασαν δώρα να ανταλλάξουν, έκλεισαν τραπέζι σε κέντρα διασκέδασης , να χορέψουν και να τραγουδήσουν…μα…καθώς θα πηγαίνουν προς τα εκεί , θα δουν τους άστεγους , που κοιμούνται στα παγκάκια, νηστικοί και με κουρελιασμένα ρούχα και θα χάσουν το κέφι τους…
Την επόμενη μέρα , θα σκεφτούν πάλι τα οικονομικά τους αδιέξοδα και η θλίψη θα ξαναγυρίσει στα πρόσωπα τους, το ίδιο και ο εκνευρισμός τους.
Ψάχνουν παροδικές, φευγαλέες στιγμές χαράς , μα βυθίζονται χρόνο το χρόνο όλο και πιο βαθιά στο κενό του χάους και της απελπισίας…
Δάσκαλε …ποιος μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους;;;»
-« Κανένας παιδί μου….Μόνον οι ίδιοι μπορούν να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον και τους εαυτούς τους μαζί….Είχαν τη γνώση κι επέτρεψαν να τους την κλέψουν…σχεδόν την παρέδωσαν σε εκείνους που δεν έπρεπε….
Τώρα , την ξαναπήραν….την μαθαίνουν από την αρχή…
Μα όλα τα τέρατα που ο Ηρακλής σκότωσε, δημιουργήθηκαν ξανά, και οι άνθρωποι πρέπει να παλέψουν με θηρία ….
Όμως έχουν τη γνώση και τον τρόπο….Άν δεν ενωθούν, αν δεν ξεχάσουν το ατομικό τους συμφέρον, αν δεν νοιαστούν για κάθετι ζωντανό γύρω τους, για τα φυτά , τα ζώα και τους άλλους ανθρώπους ….τίποτα δεν θα αλλάξει….Αυτοί παιδί μου θα πρέπει πρώτα να δουν και μετά να ενωθούν και να τα αλλάξουν όλα…»
-« Δάσκαλε…το αξίζουν οι άνθρωποι να σωθούν;»
-« Ναι, παιδί μου, το αξίζουν….
Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από δυο ανθρώπους που αγαπιούνται…
Από έναν άνθρωπο που παλεύει να πετύχει το στόχο του…
Από μια ομάδα που συνεργάζεται για να δημιουργήσει….
Από ένα σύνολο που φτάνει ακόμη και στα όρια της θυσίας για να προστατέψει το περιβάλλον του και τις αξίες του…
Δεν υπάρχει πιο όμορφη εικόνα από τον άνθρωπο που κρατάει στα χέρια του το μικρό φυτό και του μιλάει καθώς το φυτεύει στη γη…
Ούτε υπάρχει πιο ωραίο από τη μάνα που αγκαλιάζει τρυφερά το μωρό της κι ο κόσμος χάνεται από γύρω της και προσελκύει όλες τις καλές ενέργειες για να το προστατεύουν..
Κι από τα παιδιά που παίζουν με τους φίλους τους στην αλάνα…
Δεν υπάρχει πιο ενδιαφέρον από τον άνθρωπο που νιώθει μικρός κι ανήμπορος και ξαφνικά από μέσα του πηγάζει μια δύναμη ,που τον μεταμορφώνει σε ήρωα και τον βλέπεις να παλεύει με θηρία και τέρατα…
Γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι παιδί μου….Απρόβλεπτοι….και υπέροχοι…»
Α.Κ.
