Ύστερα από 63 χρόνια, το Δημοτικό σχολείο Διαφανίου κλείνει για πρώτη φορά τις πόρτες του…
Επρόκειτο για ένα δημοτικό που κάθε χρόνο έσφυζε από ζωή και πλημμύριζε από φωνές, χαμόγελα και παιχνίδια. Σιγά, σιγα τα 180 παιδιά λιγόστεψαν και πλέον οι παιδικές καρδιές που απάρτιζαν το σχολείο έφτασαν στις δύο…
Ο Βασίλης μας με περηφάνια αποφοίτησε από το δημοτικό και πλέον ετοιμάζεται να φοιτήσει στο γυμνάσιο. Ο Μαρίνος μας, προκειμένου να μην είναι μόνος του, θα μεταφερθεί προσωρινά στην Όλυμπο, όπου εκεί θα λειτουργήσει για μια χρονιά το σχολείο του δημοτικού… Ωστόσο, το κτίριο του Διαφανίου, για πρώτη φορά θα ερημώσει…Το στολίδι αυτό θα μείνει χωρίς ζωή με σφραγιστές τις πόρτες που… δεν γνωρίζουμε αν θα ανοίξουν ποτέ ξανά…
Ήρωες απ’ όλη την Ελλάδα που επιθυμούν να παραμείνουν ανώνυμοι, στήριξαν φέτος το σχολείο μας, πραγματοποιώντας συντήριση στα παράθυρα, κάνοντας μόνωση, φτιάχνοντας τα κάγκελα, βάφοντας το σχολείο, χαρίζοντας νέες καρέκλες, παραμυθένιες κουρτίνες, τεχνολογικό εξοπλισμό και πολλά βιβλία. Άλλοι πάλι αποφάσισαν να στηρίξουν οικονομικά μελλοντικές οικογένειες που ίσως γραφόντουσαν στο σχολείο.
Ο δήμος…ΑΦΑΝΤΟΣ! Ύστερα από πολλές πρωτοκολλημένες αιτήσεις για τη συντήριση του σχολείου και τη επικινδυνότητα ορισμένων χώρων, δεν έγινε απολύτως ΤΙΠΟΤΕ…
Κανένας δεν έδωσε σημασία στις δύο παιδικές ψυχές που πάλευαν κάθε μέρα με το κρύο, τις πλημμύρες, τους δυνατούς ανέμους, την υγρασία και τη μούχλα, που ερχόντουσαν από την Όλυμπο, μόνο και μόνο για να μάθουν γράμματα… Ξεχασμένοι παραμένουν οι ακρίτες της Καρπάθου… Παραμελημένη η Όλυμπος και το Διαφάνι… Καμία στήριξη στα παιδιά… Ξεχαστήκαμε; Μείναμε στα “θααα”…
Όσο για μένα ως Θεοδώρα…Έμαθα πολλά νέα πράγματα από τους δύο μαθητές…
Έμαθα πως πρέπει να ΤΣΑΛΑΚΩΘΕΙΣ για να είσαι δάσκαλος…Να μάθεις να πέφτεις στο ΥΨΟΣ των παιδιών, να τους κοιτάς στα μάτια της ψυχής τους, να τους καταλαβαίνεις…Έμαθα πως πρέπει να γυρίσεις πίσω το χρόνο και να γίνεσαι εκ νέου ΠΑΙΔΙ, να μάθεις να παίζεις, να γελάς μέχρι δακρύων, να λερώνεσαι, να τραγουδάς δυνατά, να βρέχεσαι, να μεταμφιέζεσαι και να ΑΓΑΠΑΣ αληθινά και γνήσια όπως το παιδί! Το επάγγελμα του δασκάλου είναι μια εργασία, αφού επιτελείς έργο, ένα μοναδικό λειτούργημα προς την κοινωνία και ένας ύμνος των παιδιών και ένα δώρο του Θεού προς τα παιδιά και προς τους δασκάλους…
Δεν θα είμαι ποτέ ξανά η ίδια δασκάλα που ήμουν πέρσι… Φεύγω πιο δυνατή, πιο ώριμη, πιο δημιουργική και πιο δασκάλα από ποτέ!
Ως παιδαγωγός και όχι ως εκπαιδευτικός, φέτος πάλεψα με όλη μου την καρδιά γι’ αυτά τα υπέροχα παιδιά. Κλήθηκα να γίνω μητέρα, αδελφή, φίλη, γιατρός, μάγειρας, ψυχολόγος, θεραπευτής, κηπουρός, εμψυχώτρια, επιστήμονας, αστροφυσικός, μουσικός, σκακιστής, παιδί..
Όχι! Δεν λέμε αντίο… Αλλά εις το επανιδείν! Υπόσχομαι πως θα ξαναβρεθούμε! Ένα κομμάτι της ψυχής μου πάντοτε θα ζει στη βόρεια Κάρπαθο!
Βασίλη και Μαρίνο μου, πάντοτε να θυμάστε πως είμαι τρομερά ΠΕΡΗΦΑΝΗ για εσάς και σας ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ!!! Θα σας ΣΤΗΡΙΖΩ σ’ ότι κι αν χρειαστείτε όσο μακριά και αν βρίσκομαι και εννοείται θα ζέιται αιώνια στην !!! Σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ψυχούλες μου για όλα!!!
Θεοδώρα Κουκουρίκου
Προϊσταμένη και Δασκάλα του Δημοτικού Σχολείου Διαφανίου Καρπάθου
2022-2023
Πηγή: https://www.karpathiakanea.gr/